Een van de meeste gehoorde uitspraken (of zeg maar uitroepen) over Victor de laatste maanden is deze:
‘Wat is er mis met dit kind?!?’
Maak je maar geen zorgen, lieve lezer. Er is niet écht iets mis met hem. Hij is gezond en ontwikkelt zich zoals het hoort.
Alleen doet hij nogal vaak … onnozel. Ik heb er geen ander woord voor.
Nu moet je weten dat Victor een eerder stille en bedeesde jongen is in de aanwezigheid van mensen die hij niet goed kent.
Helaas kent hij ons wel goed.
En dus is daar thuis niets van te merken, en hebben wij hier een kind dat:
- dansjes uitvindt zodat hij eruit ziet alsof hij een toeval krijgt (ik overdrijf echt niet)
- zelfverzonnen liedjes zingt waar Gen Alpha-woorden in komen. Jammer genoeg zijn we hier niet ontsnapt aan skibidi, sigma en rizz. Help.
- zulke onnozele gezichten trekt dat ik me af en toe afvraag hoe hij zijn natuurlijke schoonheid (want het is een mooi venteke, echt waar) in zulke lelijke bochten kan wringen dat je er bijna weg van zou lopen. En natuurlijk gelooft hij niet dat zijn gezicht zo blijft staan als de klok slaat.
- tijdens het tv kijken met opzet zijn voet-met-gespreide-kromme-teentjes in mijn gezichtsveld brengt
Verder stelt hij vragen die werkelijk geen enkel doel hebben, natuurlijk allemaal aan mij gericht.
Twee voorbeeldjes ter illustratie:
‘Mama, voor hoeveel geld zou jij kalfshersenen in breinsaus eten/in het gangpad van een volle treinwagon Gangnam Style beginnen te dansen/ in iemands gezicht beginnen te twerken?’
‘Mama, hoe wil je dat ik je het liefste roep?’ en dan roept hij ‘mama’ op tien verschillende manieren, met andere intonaties en stemmetjes en mannekelief stopt er gewoon mee!
En hij heeft sinds een paar weken de gewoonte om politiesirenes na te bootsen. Met extra schelle stem natuurlijk, die lekker lang blijft nagalmen in je hoofd.
Nu is hij altijd wel een beetje een clown geweest, wat typisch schijnt te zijn voor jongste kinderen. Marcel (ook een jongste kind) was vroeger ook zo, zo herinnerde hij zich met een grijns.
Maar de laatste weken is het erger, waarschijnlijk omdat er veel minder aandacht voor hem is dan normaal, met die stomme examens van Robin en Leon.
En dus probeer ik er met meer geduld op te reageren, en neem ik me voor om Robin en Leon volgend schooljaar heel wat zelfstandiger te laten werken.
Het vooruitzicht dat we dan normaalgezien niet meer zo’n periodes met een aap van een Victor zullen meemaken, is voor hen hopelijk genoeg motivatie om daar ook echt hun best voor te doen.