Police Interceptors

Ik schreef al eerder dat Victor een kind is dat van interesse naar interesse fladdert, en momenteel heeft hij drie passies, die de meeste van zijn dagen vullen.

Ten eerste vlaggen en landen. Hij weet alle landen van de wereld liggen en kent ook hun vlaggen. Ik weet ook niet wat hij er zo interessant aan vindt, maar goed, het zij zo. Ik moet alleen nog aan zijn verstand weten te peuteren dat het feit dat ik geen idee heb hoe de vlag van Tadzjikistan eruit ziet, er niet op wijst dat het erg zielig gesteld is met mijn algemene kennis.

Een tweede passie is vliegrampen, al lijkt die stilaan weer voorbij te zijn (waarschijnlijk enkel voorlopig, want dat is een terugkerende interesse die hij al jaren heeft). Ik ben er alvast niet rouwig om, want moeten aanhoren op welke datum welk vliegtuig van welke vliegtuigmaatschappij met welk vluchtnummer crashte, hoe dat precies kwam en ook nog eens wat de laatste woorden waren van de piloten, nee, daar word ik eerlijk gezegd niet vrolijk van.

En ten slotte de politie. Die interesse had hij jaren geleden ook al eens (ik blogde ooit over de toen vijfjarige Victor die fan was van De Buurtpolitie en maandenlang van ’s morgens tot ’s avonds in zijn rol als politieagent zat, voor ons een ervaring om nooit te vergeten), en nu is ze volop terug.

Hij is intussen negen, en De Buurtpolitie is helemaal niet meer interessant en ‘voor kinderen’. Nee, nu heeft hij de Police Interceptors ontdekt, een reeks waarin de Britse verkeerspolitie gevolgd wordt en waar we een paar dagen per week samen een aflevering van bekijken.

Het voordeel tegenover De Buurtpolitie is dat dit de echte politie is die gevolgd wordt, en dus hoef ik geen plaatsvervangende schaamte te voelen voor vreselijke acteerprestaties.

Het nadeel is dat de Britse verkeerspolitie blijkbaar bijna altijd hetzelfde aan de hand heeft: ze willen iemand laten stoppen, maar die rijdt door, ah ja, want hij heeft geen rijbewijs of verzekering en zit ook nog eens dronken achter het stuur, met zakjes cannabis in zijn zakken die echt echt echt eerlijk waar voor eigen gebruik zijn, ook al zijn ze netjes apart verpakt en gaat het in totaal over bijna een kilo.

Maar goed, er komt dan een politieachtervolging, en ze doen het TPAC-manoeuvre zodat de auto van de snoodaard wordt ingesloten, en dan wordt hij min of meer hardhandig ingerekend.

Victor vindt het allemaal heel interessant, en vraagt geregeld met smekende puppy-ogen of ik niet eens boef zou willen spelen. En ik ben waarschijnlijk te lief, maar omdat geen enkel ander gezinslid nog maar wil overwegen om mee te doen in zijn fantasiespel, geef ik al eens toe, zij het niet met volle goesting.

In het echte leven is Victor een zachtaardige en eerder bedeesde jongen, maar als hij speelt dat hij een police interceptor is, dan komt er een heel andere kant van hem naar boven.

Met luide stem beveelt hij mij om te stoppen, om mijn handen te houden waar hij ze kan zien, en om op de grond te gaan liggen. Allemaal in het Engels, natuurlijk, zelfs met Brits accent.

Het moet gezegd dat hij al bij al nog vrij geloofwaardig overkomt, maar hij heeft wel nog veel te leren.

Die keer dat hij bijvoorbeeld wíst dat ik een revolver op mijn lichaam droeg, en hij na me twee keer vergeefs te hebben gefouilleerd de tip kreeg dat het ergens op mijn onderlichaam moest zijn, vond hij toch nog altijd het wapen in mijn sok niet.

Een geluk dat het maar een kermiswapen was. En ook een geluk dat hij toen niet is overgegaan tot een strip search, want daar dreigde hij wel mee.

Oh, en hij moet ook nog leren dat het niet gepast is een lange, luide wind te laten als je bovenop de verdachte zit om haar te boeien.

Je ziet, lieve lezer, ik maak hier weer heel wat avonturen mee met die jongste zoon van me. Wat jammer toch dat Robin en Leon die fase al lang ontgroeid zijn…