Lego buiten, fietshelm binnen

Lieve lezers met een goed geheugen herinneren zich vast nog waar Victor de laatste maanden dag in dag uit mee bezig was.

Voor alle anderen zal ik het maar gewoon vertellen: met zijn kerstdorp van Lego. Ook in maart, april en mei nog, ja.

Ik zag ooit een programma waarin een kerstfanaat vertelde dat zijn toenmalige vriend hem had laten kiezen tussen hem en de kerstversiering, en dat de vriend toen met een grote boog het huis uit was gezwierd.

Maar zo zal het Victors toekomstige niet vergaan, want zoals het ook zijn andere passies verging, heeft het kerstdorp bijna van de ene dag op de andere plaats moeten maken voor een nieuwe obsessie, die eigenlijk al in de lucht hing: mountainbiken.

Marcel en ik zijn aan de ene kant blij. Hij is nu veel buiten op zijn fiets (euh, mountainbike), dus zijn bloed gaat al eens goed rond, hij snuift frisse lucht, hij beheerst zijn fiets elke dag beter, en hij verlegt zijn grenzen.

En vooral dat laatste vind ik fijn om te zien van een kind dat elke keer dat hij een nieuwe fiets kreeg (omdat de vorige te klein werd) opnieuw leek te moeten leren fietsen, onzeker als hij was.

Aan de andere kant brengt de nieuwe passie ook een betrekkelijk groot nadeel met zich mee.

Want net zoals met zijn kerstdorp, dat niet uitgebreid genoeg kon zijn, ziet Victor het meteen heel groots. Hij heeft zijn zinnen gezet op een Full Face Mountain Bike-helm. Oftewel: zo’n helm zoals motorijders ook hebben, maar dan wat lichter en met ventilatiegaten.

Die is bedoeld voor van die overmoedige mountainbikers die kweetnihoegevaarlijke dingen doen, en hij is geen klein beetje overdreven voor hoe Victor fietst: wel best snel hoor, maar gewoon op straat en op goede bospaden. En daarvoor volstaat een gewone fietshelm natuurlijk prima.

Victor was niet akkoord, en om ons te overtuigen vroeg hij tijdens boswandelingen (die hij dus op zijn fiets meedoet) constant om te kijken hoe snel hij wel niet ging, hoeveel we zijn slipkwaliteiten zouden raten en of hij de bochten wel goed nam. Hij verkondigde ook bijna elke keer dat hij toch echt wel zo’n helm nodig had, want wat als hij op zijn gezicht zou vallen, zeg.

Toen dat niet werkte, probeerde hij ons emotioneel te chanteren door te vragen waarom we niet om zijn veiligheid gaven, en of we hem dan niet belangrijk vonden, hij was toch onze zoon, zeg.

Daarna riep hij de hulp van ChatGPT in, en toen die eerst aangaf dat zo’n Full Face-helm overdreven was, bleef hij aandringen totdat die uiteindelijk toch toegaf.

Helaas waren Marcel en ik niet onder de indruk van het oordeel van een onder druk gezet AI-taalmodel.

En dus schakelde hij een standje hoger tijdens onze quasi dagelijkse uitjes naar het bos:  sinds gisteren springt hij met zijn fiets over boomwortels of over zelf neergelegde takken, terwijl hij in het oog houdt of wij wel zien wat voor gevaarlijke dingen hij wel niet doet.

Vooralsnog werkt het niet, maar ik weet ook niet wat de toekomst nog zal brengen. Zolang het maar geen kapotte tanden of een gebroken kinnebakkes zijn, want dan had hij nog gelijk ook!