Sinds ik mijn thuisonderwijsbundel schreef, lijkt er een vuur in me aangewakkerd te zijn. Een vuur dat me vooruit jaagt om te schrijven. En dan geen blogposts, maar een boek begot, en daarna nog een, en nog een.
Wel nee, niet echt.
Want ik heb korte nachten door een haan (de onze dan nog) die nog vóór het ochtendgloren enthousiast kraait en blijft kraaien, met tussenpozen van een luttele seconde of vijf, wat niet lang genoeg is om weer in slaap te vallen. En administratief werk waar geen greintje creativiteit voor nodig is en waar ik ook geen greintje zin in heb. Oh, en er is het huishouden natuurlijk. Aaargh, dat huishouden. Ge zoudt voor minder uitgeblust in de zetel gaan liggen.
Dus oké, geen vuur, maar wel een waakvlammeke.
Want ik schreef altijd al graag, en nu ik mijn eerste grotere project succesvol (al zeg ik het zelf) heb afgerond, smaakt dat wel naar meer.
Als kind droomde ik er al van om schrijfster te worden, en zag ik mezelf in een charmant zolderkamertje achter een bureau op een typmachine tokkelen. Zo oud ben ik, ja.
Bij gebrek aan plaats in huis smacht ik nu naar een idyllisch hutje (of voor mijn part een lelijke bureaucontainer, een mens moet al eens een toegeving doen) in de verste uithoek van de tuin, met daarin een bureau, een boekenkastje en een comfortabele zetel waarin ik in opperste stilte kan gaan liggen wachten op inspiratie.
Oh, en met een deur die op slot kan. En kinderen die de strikte instructies om mama niettt te komen storen, zonder morren en plichtsbewust opvolgen.
In de realiteit moet ik het stellen met een bureau in dezelfde ruimte waarin Marcel werkt, telefoneert en een paar projecten heeft uitgestald, en waar Victor te pas en te onpas binnenkomt met verhaaltjes over neergestorte vliegtuigen of verzoekjes om een full-face helmet. Nog steeds, ja.
En dus kan ik kiezen: ofwel berg ik mijn schrijfambities op tot de kinderen in stilte het gros van het huishouden op zich nemen, de haan aan het spit is beland en ons bedrijf genoeg opbrengt om een secretaresse in dienst te nemen, ofwel probeer ik toch een nieuwe pennenvrucht uit mijn mouw te schudden in deze barre omstandigheden.
Het wordt die laatste optie, lieve lezer. Als ik kan bloggen met op de achtergrond een puberruzie, een sirene nabootsende Victor of een Marcel die een liedje van de jaren stillekes kweelt, dan kan ik ook wel een boek schrijven. Langzaam maar zeker. Ik hou je op de hoogte!