De lente is in het land. De bloesems komen aan de bomen, de vogeltjes fluiten en volgende week geven ze zelfs 19 graden. Zalig.
Mocht ik een ander type vrouw zijn dan ik ben, ik zou aan de slag gaan met verse bloemen, paastakken en kussens in lentekleuren om de livingdecoratie aan te passen aan het nieuwe seizoen.
Gelukkig ben ik niet zo, want het resultaat zou nooit worden wat ik in gedachten had. De horizontale oppervlakken in onze living worden namelijk bezet door een ander soort decoratie, die helemaal niet meer bij het huidige seizoen past, maar dat zal de versierder worst wezen.
Want we zitten met een kerstfanaat in huis (Victor natuurlijk). Hij is al een paar jaar fan van Kerstmis, wat concreet betekent dat ik het zetten van de kerstboom met moeite kan uitstellen tot eind november, en ik twee maanden later heel wat overredingskracht nodig heb om hem weer te mogen afbreken.
Normaal is daarmee de kerstsok (euh, kous) af, maar dit jaar dus niet.
Want er staat nog een grote kerstkabouter in de living, met daarnaast een sierpeperkoekenhuisje. Allebei door Victor gekocht met zijn eigen zakgeld.
Maar veruit het meeste plaats neemt zijn grote trots in: zijn Lego Winter Village oftewel enkele kerstige Legosets met sneeuw en ijs en warme sjaals en mutsen. Elke dag is hij uren bezig om de sets nauwgezet op een andere manier te zetten, om daarna te verkondigen dat het nu lang gaat mogen blijven staan. Maar de volgende dag probeert hij toch altijd weer iets nieuws.
Ik ben al lang blij dat hij zich in stilte bezig houdt. En dat hij zijn schermtijd nu besteedt aan kijken hoe andere mensen (volwassenen dan nog) hun Winter Village hebben opgesteld, aan opzoeken hoeveel de oude Lego Winter Village sets kosten (veel te veel), hoe ze precies heten en in welk jaar ze uitkwamen. Hij probeert al die informatie trouwens ook aan mijn verstand te peuteren, maar ik ben weeral niet geïnteresseerd. Allez nu.
Gelukkig vind ik het helemaal niet erg dat ik nog steeds een living in kerstsfeer heb, maar er zijn wel grenzen. Een paar weken geleden vroeg hij: ‘eigenlijk scheelt de datum van vandaag niet zo veel met Kerstmis hè? Mag de kerstboom niet gewoon terug gezet worden?’
Maar ik ben eergisteren wel de kerstlichtjes van de zolder gaan halen zodat zijn village mooi verlicht kon worden.
En verder verdraag ik ook meerdere keren per week zonder morren dat hij telkens zijn vingers kromt vlak nadat hij Santa zegt. Als je niet mee bent, lieve lezer, dan hoef je je niet dom te voelen, want zijn uitleg is dat zijn vingers dan klauwen voorstellen, en in het Engels is dat claws, en dat spreek je hetzelfde uit als Claus, en dat is natuurlijk de achternaam van Santa. Vermoeiend, ik weet het.
Enfin, ik ga eens kijken wat we gaan eten. Misschien wel kalkoen met kroketten, en kerststronk als dessert ;-).
Zeer boeiend verhaal en veel beter dat hij zich hiermee bezig houdt dan met schermen of steeds je aandacht opeist om mee te bouwen of in gelijk welk spel mee te spelen. Natuurlijk als hij die lego wil blijven uitbouwen zijn dat alsmaar duurdere aankopen. Als hij zich eens wil meten met de grote volwassen winnaars om ter snelst een groot werk in mekaar te krijgen zal hij niet enkel in zijn kersttijd mogen blijven vertoeven. Dat maak je hem beter niet wijs of je hebt geen enkel plaatsje meer over in je living. Succes met je legobouwer.